'Bunların anası babası yok mu lan, bu nasıl tip ?' (ANI)

2006 Yılıydı Anadolu'nun küçük bir şehrinden yola çıkıp  Anadolu Üniversitesinde hazırlık okumak üzere Eskişehir'e gelmiştim.İngilizce öğretmenliğini kazanmış biri olarak benden beklenen ilk şeyi yapamamış , hazırlığı geçememiştim. Hazırlık sınıfında öğrenciler tüm bölümlerden ayrım gözetmeksizin sınıflara yerleştirildiğinden benim sınıfımda da çizgi film , resim-heykel ve pilotaj gibi farklı disiplinlerden öğrenci arkadaşlarım vardı.

Ben Anadolu'nun bağırından kopup gelmiş delikanlı, henüz belirgenleşen teke sakalım ve bir türlü şekil veremediğim saçımla , dövmeli piercingli ve mor saçlı insanların arasında kendimi başka bir dünyada bulmuştum.ilk başta onlara bakarken acıyor 'Bunların anası babası yok mu lan, bu nasıl tip ?' diye içimden geçiriyordum.Bir senenin bu sınıfta nasıl geçeceğini anlamaya çalışıyordum.Ve fakat sonra babası İrlandalı annesi Türk olan Robeny isimli arkadaşın aynen benim gibi hislere ve kaygılara sahip bir insan olduğunu anlamamla dünyaya bakışım bir anda değişti. Robeny de öğlen hatay dürüm yiyor, akşam eve gitmek için otobüse biniyordu. Onunda kalemi bitiyordu onunda geçim sıkıntısı vardı.

Zamanla küpeli arkadaşım GİL'in , dövmeleriyle kolunu kaplamış olan Aykut'un , ve yalnızca televizyonda görebildiğim gitar çalan cool çocuk olan Emre'nin aslında benden çok da farklı olmadığını öğrendim.Bunu o sınıfta okumaya mecbur kalarak ve o insanlara bir şans vererek elde ettim.